پنج شیوه ارتباط صمیمانه داشتن که موضوع این مقاله است، می‌تواند زندگی شما را به کلی متحول کند. از جمع این پنج نکته طلایی، سه نکته در مورد مهارت شنیدن و دو نکته دیگر به مهارت های ابراز وجود کردن اشاره دارد. یاد می‌گیرید که با «گوش سوم» خود بشنوید تا احساس و اندیشۀ طرف مقابل خود را درک کنید. با احاطه به این شیوه‌ها می‌توانید احساسات خود را آزادتر، روش‌تر، و موثر‌تر بیان کنید و از مجموعۀ آنها یکجا برای برقراری ارتباط بهتر و ارتباط صمیمانه داشتن استفاده کنید.
دشوارترین و در ضمن قدرت‌مند‌ترین مهارت گوش دادن استفاده از روش خلع سلاح است. در سخنان طرف مقابل حقیقتی را پیدا می‌کنید و ختی اگر با مجموعۀ سخنان او موافق نیستید در مقام تایید و موافقت آن حرف می‌زنید. به خصوص در معرض انتقاد و حمله می‌توانید از این شیوه استفاده کنید. تاثیر آرام‌بخشی عجیبی دارد. بدون توجه به غیر منطقی بودن گفت‌و‌گو، نکتۀ مثبتی در آن بیابید. وقتی در برابر میل به بحث و دفاع از خود مقاومت می‌کنید و در موافقت با او حرف می‌زنید، بی‌انکه بدانید، پیروز از بحث خارج می‌شوید. او هم احساس پیروزی می‌کند و با آمادگی بیشتری پذیرای حرف‌های شما می‌شود.
ممکن است بعضی‌ها در مقام مخالفت بگویند:« چرا با کسی که حرف غیر منطقی می‌زند موافقت کنم؟ » جواب این است که شما مجبور به این کار نیستید، اما با این طرز برخورد به سود خود کارکردید. وقتی کسی را که غیر‌منطقی است را خلع سلاح کرده‌اید، نظر موافق او را به خود جلب می‌کنید. به جای بحث چارچوب مشترکی پیدا می‌کنید تا یکدیگر را درک کنید و با هم در قالب یک تیم و گروه هم‌رأی می‌گردید. اولین نکته، همزمان مهم‌ترین نکته برای روابط صمیمانه داشتن هم است.
منظور این است که خود را به جای دیگران بگذارید و از دریچۀ چشم آنها به قضایا نگاه و احساس کنید. از دریچۀ دیگران فکر و احساس کردن، در هر مکالمه و گفت‌و‌گویی نقش ویژه بازی می‌کند.
سخن طرف مقابل را تکرار کنید تا بداند که شما منظور او را دریافته‌اید. می‌توانید این کار را با سوال بکنید. فرض دوست شما بگوید: «احساس می‌کنم رابطۀ ما آینده‌ای ندارد. اختلاف سنی ما خیلی زیاد است؟» با لحنی آرام موضوع را از او به این شکل بپرسید: «آینده‌ای ندارد؟ ظاهرا اختلاف سنی ما را خیلی زیاد می‌دانی. ممکن است نظرت را در این باره بگویی؟» مواظب باشید لحن سخن شما طعنه آمیز یا تدافعی نباشد. کافیست کنجکاوی کنید. می‌خواهید علت ناراحتی او را بدانید و قصد ندارید که نظرتان را به کرسی بنشانید. به جای اینکه لحن داوری بگیرید حرفتان را طوری می‌زنید که ماهیت احساس او را درک کنید.
پس از تکرار صحبت باید احساس او را درک کنید. از او سوالی کنید تا بدانید که آیا احساسات او را درک کرده‌اید؟ قرض کنیم شوهرتان بی‌مقدمه به شما بگوید: «چرا هیچوقت گوش نمی‌دهی؟ گفت‌و‌گو با تو به این می‌ماند که آدم سرش را به دیوار بکوبد.» با استفاده از احساس همدلانه می توانید به بگویید: «مثل اینکه لجاجت زیادی به خرج داده‌ام. با این حساب عجیب نیست که از من ناراحت شده باشی. آیا به واقع چنین احساسی داری؟» وقتی احساسش را مطرح می‌سازد به جای برخورد انتقادی با او حرفش را بپذیرید. اگر بگویید: «بله همینطور است که می‌گویی، من ناراحتم.» می‌توانید به او بگویید: «از اینکه موضوع را با من در میان گذاشتی خوشحال هستم. هر چند مرا ناراحت می‌کند. وقتی اشخاص به حرف‌هایم گوش نمی‌کنند ناراحت می‌شوم. به همین دلیل است که می‌گویم احساست را درک می‌کنم.»
منظور این است که با طرح چند سوال و با پرس‌و‌جو از اندیشه و احساس صرف سخنان خود آگاه شوید. می‌توانید از آنها بخواهید که احساسات منفی خود را بیشتر توضیح دهند و این دقیقا همان چیزی است که اشخاص از آن می‌ترسند. می‌توانید هم‌چنین آنها را تشویق کنید تا دربارۀ رفتار یا عملی از ناحیۀ شما آنها را دلخور کرده توضیح دهند.
برای اغلب اشخاص ابراز خشم دشوار است. نمی‌خواهند بپذیرند که احساس رنجش دارند. به همین دلیل است که شیوۀ پرس‌و‌جو تا این اندازه مهم است. با این کار از طرف مقابل هود مستقیما دعوت می‌کنید که از شما انتقاد کند و ناراحتیش را ابراز کند.
وقتی از روش پرس‌و‌جو استفاده می‌کنید لحن شما خیلی حائز اهمیت است. اگر حالت تمسخر یا تدافعی داشته باشد این روش تاثیرگذاری خود را از دست می‌دهد و خبری از ارتباط صمیمانه داشتن نخواهد بود!
به جای بحث و به جای اینکه موضع تدافعی بگیرید می‌توانید با جملات «من احساس می‌کنم» احساسات خود را ابراز کنید. روش بسیار ساده‌ای است و تنها کاری که می‌کنید این است که جمله را با مفهومی از «من احساس می‌کنم» شروع می‌کنید و بعد جمله‌ای در وصف احساستان می‌گویید. می‌توانید بگویید دلتنگ، خشمگین، ناراحت، نگران، اندوهگین و غیره هستم.
عبارت‌های با مفهوم «من احساس می‌کنم» با عباراتی که با «تو» شروع می‌شوند در تضاد آشکار هستند. از جملۀ این عبارات می‌توانیم به «تو مرا عصبی می‌کنی»، «تو حق نداری چنین حرفی بزنی» یا «تو در این باره اشتباه می‌کنی» اشاره کنیم. جملاتی که با «تو» شروع می‌شوند عیب‌جویانه، سرزنش آمیز و در موضع داوری هستند و همیشه منجر به بحث و مشاجره می‌شوند.
اشخاص بیش از هر چیز دیگری مایلند که مورد توجه و نوازش قرار گیرند. اغلب ما نگران هستیم که تحقیر شویم یا مورد بی‌اعتنایی دیگران قرارگیریم. به همین دلیل، همیشه سعی می‌کنیم در برخورد با اشخاص و حتی در گرماگرم گرفتاری رفتاری مثبت داشته باشیم. به آنها می‌گویم برای من اهمیت دارند. با این طرز برخورد اشخاص طرف صحبت من احساس بهتری پیدا می‌کنند و ترسشان می‌ریزد.
پدر شیوۀ نوازش به طرف مقابل می‌گویید با آنکه از کار یا سخن او دلگیر هستید به او علاقه‌مندید و به او احترام می‌گذارید. این مشابه فلسفۀ عزت‌نفس بی‌قید و شرط است که در شناخت‌درمانی از موقعیت ممتازی برخوردار است. ممکن است از کار شخص، از اندیشه و از احساس کسی ناراحت باشید. اما تفکیر کردن و بد قلمداد کردن آنها کمکی نمی‌کند. توجه داشته باشید مه آنها نیز مانند شما مجموعه‌ای از نقاط مثبت و منفی هستند. اگر نشان دهید که آنها را دوست دارید و به آنها احترام می‌گذارید این طرز برخورد شما را درک می‌کنند و در این شرایط حل مسائل بسیار ساده‌تر خواهد بود و شما در نهایت به روابط صمیمانه داشتن دست پیدا می‌کنید